شعر بی دروغ

حاجت به خون‌بها نبوَد چون تو میکُشی؛ مقتولِ خنجر تو شدن خونبهای ماست ! خواجوی کرمانی شعر بی دروغ...

درگیر تو بودم که نمازم به قضا رفتدر من غزلی درد کشید و سرِ زا رفت!سجاده گشودم که بخوانم غزلم راسمتی که تویی عقربه ی قبله نما رفت!در بین غزل نام تو را داد زدم ، دادآنگونه که تا آن سرِ این کوچه صدا رفت!بیرون زدم از خانه یکی پشت سرم گفت:این وقت شب این شاعر دیوانه کجا رفت !؟من بودم و زاهد به دوراهی که رسیدیممن سمت شما آمدم او سمت خدا رفت!‍با شانه شبی راهی زلفت شدم اما ...من گم شدم و شانه پیِ کشف طلا رفت!در محفل شعر آمدم و رفتم و ... گفتندناخوانده چرا آمد و ناخوانده چرا رفت !میخواست بکوشد به فراموشی ات این شعرسوزاندمش آنگونه که دودش به هوا رفت ...!!!محمد سلمانی شعر بی دروغ...